Z rodzinami na Oazie w Wiśle
„Nadzieja do człowieka przychodzi wraz z drugim człowiekiem”. /Dante/ W dniach od 5 do 21 sierpnia 2016 r. zostałam poproszona do posługi przy dzieciach na III stopniu Oazy Rodzin w Wiśle - „Idylli”. Był to błogosławiony czas, podczas którego nie tylko wzrastała nadzieja na lepszy świat, ale z serca wyrywało się uwielbienie do Boga za tak cudownych ludzi.
Podczas spotkania z Ks. Biskupem Markiem
2016-09-13
Byłam urzeczona świadectwem codziennego życia wszystkich tam obecnych. Prowadzący - Sylwia i Włodek Demitraszek, którzy z ogromnym sercem, szacunkiem i mądrością czuwali nad całością oraz stwarzali warunki jedności i wzajemnej pomocy. Ks. Sebastian – młody, pokorny i odważny kapłan, który dzięki otwartości na Ducha Świętego z wielką pogodą ducha pozyskał serca nie tylko rodziców, do których zawsze miał słowo z mocą, ale także zachwycił swoją osobowością dzieci. Diakon Mateusz, wnoszący swoją obecnością pokój i głębię. Cała diakonia to wspólnota ludzi rozmodlonych, pełnych radości, chęci, pomysłów i żyjących w prawdzie. Wzruszałam się widząc codziennie małżeństwa, które z Pismem Świętym razem odprawiali medytacje, a wieczorem, kiedy dzieci zasypiały, oni trwali przy Jezusie obecnym w Najświętszym Sakramencie. Młodzież, która pomagała mi przy maluchach, to ludzie, których nie przerażał trud, nie zniechęcały niepowodzenia i którzy nie wstydzili się bawić jak dzieci, po to, aby tych młodszych pozyskać. Dzieci, które naturalnie musiały mieć czas, aby oswoić się z nowym środowiskiem, ale jednocześnie jak bardzo się czuło w ich zachowaniu wartość przykładu i autorytetu rodziców. Miałam wrażenie, że doświadczam pierwotnego Kościoła, gdzie przy tak różnorodności osób, wszyscy się nie tylko uzupełniali, ale wzajemnie ubogacali. Przez większość dni padał deszcz, ale to też nie uroniło nic z ogromnego klimatu radości i życzliwości, jaki tam panował. Dzięki doświadczeniu, jakie mogłam zyskać będąc na takiej Oazie, będę wspominać ten czas z wielką wdzięcznością i wiarą na autentyczne królowanie Jezusa w naszych rodzinach.
s.M. Mariam Kozacka
